Afwijzen en afgewezen worden

Tja… hoe zou dat nu komen? ........ Dit artikel gaat over: ouders - kinderen en opvoeden

Afwijzen en afgewezen worden is iets waar ik, we en ze tegen aan lopen. Linksom of rechtsom. Als we niet afgewezen worden door iemand, dan wijzen we onszelf wel af. Geen probleem – linksom of rechtsom – doen we helemaal niet moeilijk over.

Ik word een beetje… hoe zal ik het netjes onder woorden brengen… opstandig. Ja, laat ik het daar maar op houden. Ik lees veel berichten (meestal niet helemaal) die erg veel oordeel en veroordeel en beoordeling in zich hebben over kinderen en ouders en opvoeden.
Waarom zijn er zoveel mensen (ook kinderen) ziek – depressief – burnout – agressief – ‘niet volgens de norm functionerend’? Tja… hoe zou dat nu komen? Afwijzen en afgewezen worden is iets waar ik, we en ze tegen aan lopen. Linksom of rechtsom. Als we niet afgewezen worden door iemand, dan wijzen we onszelf wel af. Geen probleem – linksom of rechtsom – doen we helemaal niet moeilijk over.

Wat triggerde me nu gisteren? Ouders die hun kinderen teveel beschermen: Bezorgde ouders maken kind ongelukkig – predikte het gisteren op Facebook. Dat er ook een achterliggende oorzaak kan zijn wordt even vergeten te beschrijven. Hoe ‘verstandige ouders’ het doen wordt er ook in vermeld. Maar waarom zijn ouders zo bezorgd om hun kroost? Beschermen om te beschermen? Of..

Wat doe je als ouder als je kind afgewezen wordt door leeftijdsgenoten omdat hij/zij anders is? Je gaat dingen bespreken, regelen, benoemen, overleggen, lezen en leren. En als dat allemaal niet helpt, ga je beschermen. Want dat is wat je doet als je kind ‘aangevallen’ wordt en het dreigt het niet te ‘overleven’. Gewoon door de natuur in ons geplant.

Daarnaast is het ‘perfect willen zijn’ ook iets wat steeds meer meespeelt in de opvoeding. Zowel thuis als op school. Alles wordt afgemeten en beoordeeld. Kinderen willen bij een groep horen en vergelijken. Daar is niets mis mee, dat is wat kinderen doen, daar leren en groeien ze van. Als wij als volwassenen daar aan mee doen, dan gebeuren er vreemde dingen, want dan is het beoordelen ‘normaal’. Dus als kinderen beoordelen, ga dan het gesprek aan; vinden ze dit ‘normaal’ en waarom dan? Als wij als volwassenen dan ook gaan veroordelen, dan geef je aan dat dat ook ‘normaal’ is. Kinderen vinden dat wat volwassenen doen ‘normaal’ is. Totdat ze in de puberteit komen, dan gaan ze zich afzetten. Maar wel met de waarde en normen die ze als kind ‘meegekregen’ hebben. Dus met beoordelen en veroordelen, want dat is ‘normaal’. Dan gaan ze zich afzetten tegen de ouders en ‘het systeem’ door te beoordelen en te veroordelen. Zo en dat doet pijn, dat is hard. Ineens hebben ze een stem en die gebruiken ze omdat ze nooit gehoord en gezien zijn voor wie ze zijn. Omdat ze afgewezen zijn door de belangrijkste mensen in hun leven (dat hoeft niet altijd de ouder te zijn én het kan ook een afwijzing zijn die jij niet als afwijzing bedoelt hebt, maar wel zo opgepakt is). Afgewezen op hun ‘zijn’ op hun ‘eigen wijsheid’. Ook kleine afwijzingen op andere kleine dingen kunnen uitdraaien op een algemeen gevoel van afgewezen zijn. Dus we kunnen het gewoon simpelweg ook niet ‘goed’ doen en dat is ook helemaal niet nodig, want een kind heeft ook wel enige struggle nodig. Zoals de vlinder die uit de pop komt de struggle nodig heeft. Maar afwijzing op 'je kern' op 'wie je bent', is geen struggle die je van buiten af extra nodig hebt. Er zijn voldoende andere hele fijne struggles die je heel ver brengen!

Uit: de reis van Pippi Langkous: https://www.gaafkind.nl/blog/

En ik weet het, dit hele stuk is een veroordeling naar veroordelingen…. Dus ik ben er ook nog niet uit hoe ik dit moet doen vanuit ‘liefde’, zonder te veroordelen en te oordelen. Ik ben blijkbaar nog geen ‘verstandige ouder’. Ik weet ook niet of ik dat predicaat ooit zal mogen ontvangen. En het boeit me niets. Wat mij boeit is dat ik groei naar en in wie ik ben. En dat mijn kinderen groeien in wie zij zijn.
En het groeistukje waar ik nu in zit is: ‘ik ben er klaar mee om afwijzingen en veroordelingen te lezen ipv de ander te accepteren voor wie die is’. Het raakt me diep, omdat mijn kinderen anders zijn en waarschijnlijk ben ik zelf ook anders. Ik heb echter mijn weg gevonden. En ben je dan klaar? Nee, je bent nooit klaar met leren en groeien.

En nu jij. Wat maakt het, dat je het nodig hebt om de ander af te wijzen en te veroordelen? Past de ander niet in jou beeld van hoe het hoort, waarom past dat niet? En wie heeft je dat beeld gegeven - geleerd? Kun je zien dat je door een bril kijkt met glazen die gemaakt zijn door jouw leven. Dat dat niet dezelfde glazen zijn als waar de ander doorheen kijkt. Dat die ander wellicht een bril heeft die maakt dat die zo reageert. Een bril gemaakt door zijn leven en ervaringen. Kun je nieuwsgierig zijn naar die bril waar die ander doorheen kijkt? Kun je met nieuwsgierigheid, compassie en aanwezigheid alleen maar zijn met die ander? Driekwaliteiten.pdf worden deze 3 kwaliteiten helemaal uitgelegd door Erica Rijnsburger op www.elenchis.nl
Kun je de ander zijn verhaal laten vertellen zonder in te breken, alleen maar zijn met die ander? Zodat die ander kan groeien van zijn eigen verhaal. En wie weet… leer jij er ook wat van.

En als die ander zijn hele verhaal verteld heeft, dan kun je vragen wat de ander nodig heeft om te zijn wie die is. En als je daar helemaal niets mee kan en er eigenlijk niets mee te maken wilt hebben, dan is dat ook goed, maar ben daar dan eerlijk over en oordeel de ander niet voor jouw keuze. Je hoeft niet alles leuk te vinden of goed te vinden. Geef dat aan en ben daar eerlijk over. Tenslotte heb je ook je grenzen. 

Dat is wat ik ook merk in de praktijk. Ik leer van elk verhaal zo ongelofelijk veel!
Daarom ben ik gek op mijn werk ❤
Ik ben kinesioloog én ik ben bewustzijnscoach (opleiding van Erica Rijnsburger 2017: opleiding-bewustzijnscoach) én ik ben vooral lekker mezelf – lerend van alles wat op mijn pad komt.

Ik kon mijn ‘verhaal’ welke ik gisteren begonnen was te beschrijven, vandaag afmaken mede gesteund door het verhaal op: de-gezamenlijke-pijn-van-kinderen-die-niet-mogen-zijn-wie-ze-zij 

10 maart 2017